DIAGNOZA I TERAPIA DYZARTRII
W swoim Centrum NSL zajmuję się diagnozą i terapią dyzartrii i dysfagii.
Dyzartria (gr. „dys” – utrudnienie, trudny, ciężki, „arthrosis” – artykulacja) to zaburzenie mowy polegające na niewłaściwej artykulacji wywołanej nieprawidłowościami w rozwoju aparatu ruchowego mowy. Dyzartria występuje w przypadku nieodpowiedniego rozwinięcia funkcji ruchomości struktur jamy ustnej, podniebienia, gardła i szyi, co może łączyć się również z trudnościami w jedzeniu, przełykaniu pokarmów i ślinieniem się.
Dyzartria utrudnia artykulację, mowa osoby cierpiącej na to zaburzenie może wydawać się bełkotliwa, ton głosu nieprzyjemny, a brzmienie przypominać głos osoby przeziębionej, z powodu trudności w modulacji dźwięku, który formuje się nieprawidłowo ze względu na nieprawidłowości budowy narządu mowy. W dyzartrii zaburzone może być tempo i głośność mówienia, sposób wypowiedzi determinowany trudnością w porozumieniu się w ogóle.
Największą grupą moich dyzartrycznych pacjentów stanowią osoby z:
- SMA (Spinal Muscular Atrophy) – Rdzeniowym Zanikiem Mięśni,
SLA (Sclerosis Lateralis Amyothropica) – Stwardnieniem Zanikowym Bocznym
SCA (Spinocerebellar Ataxia) – Ataksją Rdzeniowo – Móżdżkową
SM ( sclerosis multiplex) – Stwardnieniem Rozsianym,
DMD/BMD (dystrophia progressiva pseudohypertrophica) – dystrofią mięśniowa Duchenne’a/Beckera
MBS (Moebius syndrome) – zespołem Moebiusa,
w stanach po wypadkach, udarach,
MPDz,
nienormatywną dystrybucją napięcia mięśniowego,
chorobą nowotworową jamy ustnej, języka, gardła, przełyku,
po przebytym udarze,
Dyzartria powstaje w wyniku upośledzenia czynności ruchomego aparatu mowy z powodu zaburzenia czynności nerwów, w związku z tym sposób leczenia jej zależny jest od przyczyny powstania zaburzenia.
